Belgijski koń gorącokrwisty - to silna rasa koni z Belgii, która tradycyjnie specjalizuje się głównie w ciężkich koniach zimnokrwistych, takich jak koń belgijski i koń ardeński , dlatego ten ciepłokrwisty koń był dużym krokiem dla belgijskich hodowców. Obecnie każdego roku rodzi się ponad 4500 gorącokrwistych źrebiąt. Rasa ma wyjątkowo dobre osiągnięcia na torach wyścigowych i szybko zapuściła korzenie, mimo że historia rasy należy do najkrótszych wśród koni europejskich.
Wygląd[]
Belgijski koń gorącokrwisty posiada wiele cech charakteryzujących konie pełnej krwi angielskiej. Głowa jest średniej wielkości z prostym profilem oraz miłymi, bystrymi oczami, a szyja wygięta w pełen gracji łuk, jest długa i umięśniona. Klatka piersiowa jest szeroka o dużym obwodzie, łopatki strome. Grzbiet jest średniej długości z muskularnymi lędźwiami i mocnym zadem. Nogi są silne, stawy szerokie, a kopyta dobrze ukształtowane. Konie te są podziwiane za płynny chód, gibkie ruchy i zdolności skokowe. Są żwawe i odważne, przyjazne i chętne do współpracy. Osiągają wysokość 162-172 cm w kłębie, a klacze poniżej 155 cm nie kwalifikują się do celów hodowlanych. Ponadto belgijskie konie gorącokrwiste występują w różnorodnych umaszczeniach, najczęściej są to: kasztanowata, gniada, brązowa, czarna i siwa. Bardzo rzadko występują też osobniki pinto.
Historia[]
Jest to stosunkowo nowa rasa, starannie hodowana przez kilka dziesięcioleci. Stanowi rezultat hodowli selektywnej, w której wykorzystano najwspanialsze konie belgijskiej kawalerii, jak również rasy ciężkie używane w rolnictwie. Ponadto rasę tą uszlachetniono poprzez krzyżówkę z końmi pełnej krwi angielskiej oraz angloarabami, a także innymi uznanymi europejskimi rasami gorącokrwistymi, takimi jak konie hanowerskie, holsztyńskie czy duńskie konie gorącokrwiste
W końcu wyhodowano wysokiej klasy wierzchowca oraz konia sportowego, który osiąga wspaniałe wyniki w zawodach. Belgijski koń gorącokrwisty posiada wiele cech charakteryzujących konie pełnej krwi angielskiej.
Ciekawostki[]
- Wśród belgijskich koni gorącokrwistych, około 1/4 ogierów miała belgijskiego reproduktora, reszta to konie m.in. holenderskie, holsztyńskie i hanowerskie.