Knabstrup - przez długi czas przedstawicieli tej rasy krzyżowano z innymi gorącokrwistymi końmi. Ze względu na brak konsekwencji w hodowli rasy istnieją dziś dwa typy koni: stary - barokowy oraz lżejszy - sportowy. Często spotykane są także kuce rasy knabstrup.
Wygląd[]
Charakterystyczne dla tej rasy jest ubarwienie. Najbardziej pożądane są taranty o wzorze leoparda - konie o białej sierści pokrytej licznymi, wyraźnymi kropkami. Występują taranty o wzorze czapraczym, o plamkach przypominające płatki śniegu itp. Bardzo często konie o takim umaszczeniu zmieniają kolor i stają się coraz bielsze. Mają elegancką, niewielką głowę z rybim okiem i nakrapianym pyskiem oraz krótką, grubą i delikatnie wygiętą szyję. Ich łopatki są strome; mają długi, prosty i szeroki grzbiet, mocny zad.
Historia[]
W 1535 r. utworzono stadninę koni Frederiksborg, w której hodowano ,,kolorowe" konie dla dworu królewskiego. Wkrótce modne stały się konie lżejsze, o jednolitym umaszczeniu, więc taranty wykluczone były z hodowli. Dopiero w 1798 r., dzięki działaniom majora Lunna, w zakupionej przez niego stadninie rozpoczęto dalszą hodowlę kolorowych koni. Klacz rasy flaebehoppen i jej potomek - ogier - stali się założycielami rasy knabstrup. Obecnie koni tej rasy są hodowane w trzech typach: małe, klasyczne wierzchowe oraz klasyczne westernowe o sylwetce, którą można wpisać w kwadrat.
Charakter[]
Konie te charakteryzuje silny charakter, mają zrównoważony temperament, są odważne, inteligentne, niezwykle pojętne i oddane swoim opiekunom.
Użytkowość[]
Są wszechstronnie użytkowane. Idealnie nadają się pod siodło. jako konie do dyscyplin w stylu western, na zawody klasyczne (skoki, dresaż, powożenie), do bryczki. Świetnie się sprawdzają jako konie rodzinne.