Koń Wiki
Advertisement
Informacje na tej stronie nie posiadają źródeł. Może się okazać, że zawarta w nim treść jest nieprawidłowa. Artykuł czeka na potwierdzenie zawartych w nim informacji przez administratora.

Koń berberyjski (berber) - jest to bardzo stara rasa koni, więc nie ma dokładnych wiadomości na temat jego pochodzenia. Prezentuje wiele podobieństw do prymitywnego konia typu 3. Prowadzono wielką debatę, która miała na celu rozstrzygniecie, która rasa była pierwsza - arab czy berber. Jest prawie pewne, że koń berberyjski zawiera trochę czystej krwi i tylko dominacja swych genów zawdzięcza utrzymanie własnej charakterystyki. Rasa konia berberyjskiego jest wytrzymała i bardzo podobna do araba.

Wygląd[]

Konie berberyjskie w wyglądzie bardzo przypominają araba. Ma delikatna skórę i charakterystyczne uszy podobne do tych araba. Berber ma jednak mocno wyróżniające się cechy, takie jak: wypukły profil, dość wąską, zwężającą się ku końcowi głowę i ładne nozdrza. Jego oczy są pełne wyrazu i są one już w typie orientalnym. Szyja konia jest muskularna, łagodnie wygięta, od wyraźnie zaznaczonego kłębu do karku. Łopatki ma dosyć płaskie i stromo ustawione, co może wydawać się dziwne, zważywszy na łatwość ruchu i szybkość tych zwierząt. Klatka piersiowa czasem jest dość wąska. Ogólna sylwetka jest raczej smukła, ale z dobrą głębokością w popręgu i opadającym zadem oraz nisko osadzonym ogonem. Nogi zwykle są smukłe, ale niezwykle silne, odporne i wytrzymałe. Podobnie kopyta, które choć bywają wąskie i strome, są jednak bardzo twarde i rzadko bywają przyczyna kulawizny. Wady pokrojowe w postaci krowiej postawy tylnych kończyn i zbieżnej przednich nigdy nie wpływały na ich zdrowotność. Bereby maja podobny do arabów wzrost - są nieduże, gdyż mierzą od 140 do 150cm w kłębie. Głównie występują o umaszczeniu siwym, ale występują też konie tej rasy koloru gniady, skarogniady, czy maści kasztanowatej. Pierwsi i oryginalni przedstawiciele tej rasy prawdopodobnie mieli ciemne umaszczenie.

Historia[]

Jak zostało już wcześniej wspomniane jest to bardzo stara rasa wywodząca się prawdopodobnie od koni numidyjskich. Zostały udomowione przez Kartagińczyków. Konie berberyjskie zasłynęły jako protoplaści wielu innych ras. Gdy w 800 r n.e. Maurowie sprowadzili je do Hiszpanii, zaczęto je krzyżować z miejscowymi końmi, czego wynikiem było powstanie rasy koni andaluzyjskich. Od VIII wieku konie berberyjskie krzyżowano z końmi arabskimi, ale na szczęście rasie udało się zachować swoje archaiczne cechy.

Słynnym przedstawicielem rasy berberyjskiej był ogier Gogolphin Barb, który przyczynił się do powrastania rasy pełnej krwi angielskiej.

Koń berberyjski pochodzi z Afryki północnej, a dokładniej z północno-zachodniego wybrzeża Afryki, mogą występować na Pustyni Namib i Saharze. Najczęściej spotykane są więc w Maroko, Algerii oraz w Tunezji. Obecnie jednak występują także w Polsce.

Charakter[]

Przedstawiciele tej rasy są niezwykle wytrzymałe i szybkie. Nie wymagają wiele, są mądre, inteligentne, odważne i nie boją się podjąć ryzyka. Wspaniale wytrzymują skrajne temperatury. Mają jednak duży i trudny do opanowania temperament. Berber potrzebuje do jedzenia paszy, która może być nawet bardzo słabej jakości. Rasa ta potrafi sobie zwykle poradzić w każdych warunkach, a gdy usłyszy nawet najgłośniejszy hałas nie zwraca na niego uwagi. Są to idealne wierzchowce np. na wycieczkę w góry.

Użytkowość[]

Obecnie berbery wykorzystywane są jako wierzchowce, więc występują także w zawodach. Najczęściej są to konkursy w ujeżdżaniu lub rajdy długodystansowe. Są też zwierzętami roboczymi, jucznymi lub paradnymi.

Dawniej berbery pełniły role koni bojowych należących do Maurów. Możliwe jest także, że były wykorzystywane do wyścigów rydwanów.

Advertisement