Koń mongolski - j
edna z ras koni archaicznych. Zamieszkują one przede wszystkim Mongolię, północno - wschodnie Chiny i Tybet. Istnieje wiele odmian ras. Najbardziej znane to wuchumusin (jest to najbardziej elegancka ze wszystkich ras), hailar, sanyo, sanpei i ili.
Najmniejsze koniki mongolskie żyją na pustyni Gobi, największe (ili) w północno - zachodnim dorzeczu Dżungarii.
Koń mongolski jest koniem uniwersalnym, może służyć jako zwierzę juczne lub wierzchowe, dostarcza także mleka i mięsa. Klacze po porodzie są trzy miesiące dojone. Mleka używa się do produksji sfermentowanego napoju - kumysu i sera.
Ten odporny koń zostawił swój ślad w historii, w okresie najazdów mongolskich. Choć jest to jedna z najstarszych, udomowionych ras koni, zmieniła się ona mało, zachowując niektóre cechy swych dzikich przodków.
Wygląd
Koń mongolski jest dość niski, niekiedy bywa nawet zaliczany do kuców, bo jego wysokość wynosi 129-145 cm, obwód klatki piersiowej 150 cm, a obwód nadpęcia prawie 17 cm. Głowa jest ciężka i dosyć szeroka, a profil wypukły (garbonosy). Kłąb jest niski, klatka piersiowa głęboka, kłoda mocna, a kończyny wyraźnie krótkie.
Często mają krótkie podudzie. Zimą włos jest długi i obfity, ogon i grzywa gęste, grzywka jest długa, ganasze silnie owłosione, a na pęcinach często widoczne sa szczotki. Oczy sa małe, uszy krótkie i spiczaste. Kopyta okrągłe i bardzo twarde. Maści dzikie - myszate, skarogniade, szpakowate, kasztanowate, kare i gniade.