Konik polski - Polska rodzima rasa konia późno dojrzewającego (3 - 5 lat) w typie kuca długowiecznego, który dobrze znosi złe warunki pogodowe jak i brak najlepszej paszy.
Historia
Przodkami konika polskiego były tarpany, podobne do odkrytych przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 roku konia przewalskiego. Mieszkały w lasach Polski, Litwy oraz Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do roku 1780, które zostały odłowione i wstawione do zwierzyńca hrabiów Zamoyskich. Około 1806 z powodu panującej biedy zostały rozdane okolicznym chłopom.
Wygląd
Mały wzrost, silna i krępa budowa; prymitywna i ciężka głowa; szyja krótka i nisko osadzona; kłąb słabo zaznaczony; głęboka klatka piersiowa; zad lekko ścięty; obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi jasnymi włosami, umaszczenie tylko i jedynie myszate (u koników "czystej krwi") czarna pręga grzbietowa i pręgowanie kończyn, rzadko zdarza się pręgowanie łopatek. Kopyta nieduże i mocne.
Charakter
Koniki nigdy nie był pod tym względem selekcjonowane. Są przeważnie jako bez paliwowe kosiarki. Jedne nadają się na "kucyka dla dzieci" a drugie są uparte i niezależne po prostu takie małe dzikusy.
