Kuc islandzki - jest to mały koń, stanowiący wielką niezwykłość pośród dzisiejszych koni, albowiem nie podlega obcym wpływom przez ostatnie 800 lat i jest niewątpliwie najczystszą ze współczesnych ras. Islandzkie konie zajmują centralną pozycję w życiu na Islandii. Przez wiele lat stanowiły jedyną formę transportu, a i dzisiaj są powszechnie używane do pokonywania terenów niedostępnych dla pojazdów mechanicznych. Zwierzę to jest nadzwyczaj inteligentne. Ta rasa porusza się czwartym, dodatkowym chodem - inochodem.
Wygląd[]
Zwierzę to jest nadzwyczaj witalne i krępe. Ma inteligentnie wyglądające oczy, dużą głowę oraz piękną bujną grzywę z grzywką. Jego nogi są mocne, a szyja gruba. Zad ma dobrze umięśniony, płaski lub lekko ścięty. Wysokość w kłębie kuca islandzkiego wynosi od 127 do 135 cm. W zimę u koni tej rasy wzrasta bardzo gruba sierść i są wtedy często nie do poznania. Występują w każdym umaszczeniu.
Historia[]
Kuce islandzkie nie są typową rasą islandzką gdyż pochodzą od kuców celtyckich i north european forest. Pierwszymi osadnikami na wyspie byli dwaj norwescy jarlowie Ingolifur i Leifur, którzy przybyli na Islandię wraz z całym żywym i martwym dobytkiem. Inni osadnicy docierający tu z Norwegii i zachodnich Wysp Brytyjskich także przybywali ze zwierzętami. W ten sposób doszło do narodzin kuca islandzkiego.
Charakter[]
Kuce te są bardzo przyjaźnie nastawione do człowieka. Są również spokojne oraz niezwykle ciekawskie. Nie można zapomnieć, że to konie twarde. Na Islandii w surowym klimacie i przy zmiennej pogodzie doskonale sobie dawały radę. Często zamiast komfortowej stajni wolą zwykły daszek. Uwielbiają towarzystwo innych koni. Pozostawione samotnie na wybiegu cierpią. Jeżeli nie mamy drugiego konia, kuc zadowoli się towarzystwem kozy albo w ostateczności owcy.