Koń lipicański - nazwa rasy pochodzi od niewielkiej wsi Lipizza na Słoweni, gdzie już w XVI wieku wyhodowano te wspaniałe konie.
Wygląd[]
Ich sylwetka jest zwarta, muskularna, z mocnym, bardzo muskularnym zadem. Głowa jest mocna, pięknie ukształtowana, o lekko wypukłym profilu, szyja długa, smukła, muskularna, wygięta w piękny łuk. Łopatki są skośne, kości mocne, krok elastyczny. Do końca ubiegłego stulecia konie lipicańskie występowały w niemal wszystkich typach umaszczenia. Obecnie najbardziej pożądana jest maść siwa. Źrebaki przychodzą na świat kare lub skarogniade, dopiero w wieku siedmiu do dziesięciu lat uzyskują jasnosiwą maść. Niewielka część koni nie wybarwia się i na zawsze już pozostaje kara.
Historia[]
Konie lipicańskie powstały na bazie koni rasy Karter – starej rasy słynącej z wytrzymałości, siły i prędkości. Krzyżowano je z najwspanialszymi przedstawicielami rasy hiszpańskiej i neapolitańskiej, sprowadzano też do tego celu konie z duńskiej stadniny dworskiej Fredeiksborg i niemieckiej Lippe-Buckeburg. Na początku XVIII wieku rozpoczęto też dolew czystej krwi arabskiej. W 1735 roku założono w Wiedniu Hiszpańską Szkołę Jazdy. Do dziś wspaniałe, siwe konie lipicańskie są tam hodowane i szkolone według ostrych, rygorystycznych kanonów klasycznej szkoły jazdy.
Charakter[]
Konie lipicańskie to wrażliwe, pełne temperamentu zwierzęta. Nauka zajmuje im nieco więcej czasu niż innym rasom, ale efekty są znacznie bardziej spektakularne. Lipicany to konie łagodne, posłuszne, bardzo pracowite i przyjaźnie nastawione. Bardzo przywiązują się do opiekuna, są wierne i lojalne. Cechuje je inteligencja i wytrwałość. Są też wyjątkowo długowieczne – często dożywają 30 lat, niemal do końca życia zachowując temperament i wspaniałą prezencję. Ich wzrost waha się między 148 a 160 cm w kłębie.