Koń baszkirski (baszkir) - wszechstronny koń plemion koczowniczych. Jest to łagodny kuc, którym łatwo powodować. Pochodzi on ze środkowej części Uralu, w dorzeczy rzeki Biełaja i sąsiednich stepów Baszkirii, gdzie był hodowany przez całe wieki w stanie półdzikim, jak zwykle praktykowane jest to u plemion koczowniczych. W wyniku tej hodowli ukształtowały się dwa typy - mały baszkirski koń górski i koń baszkirski stepowy, który jest większy i silniejszy.
Jest to koń służący jako koń wierzchowy, juczny i zaprzęgowy. Dwa konie baszkirskie zaprzężone do sań potrafią podobno przebiec 140 km w ciągu 24h nie pijąc, ani nie jedząc. Klacze produkują do 15l mleka przez 7 - 8 miesięcy. Mleko przetwarzane jest na kumys, podszerstek zaś używany jest do wyrobu tkanin albo filcu.
Ze względu na swą wytrzymałość, siłę i uległość niegdyś używany był jako koń pocztowy w całej carskie Rosji, a także na Syberii. Prawdopodobnie stamtąd został sprowadzony do Ameryki Północnej, gdzie zaczęli hodowac go Indianie do około 1800 r . Obecnie hodowany jest tylko na Uralu, gdzie krzyżowany jest z rasami rosyjskimi, aby poprawić jego predyspozycje, jako konia wierzchowego.
Wygląd[]
Wielkość: dwie odmiany baszkira wymienione powyże różnią się od siebię wielkością. Baszkir górski ma około 135 cm w kłębie, 138 cm długości, a obwód jego klatki piersiowej wynosi 164 cm. Średni wzrost baszkira stepowego wynosi137 cm u klaczy i 138 cm u ogiera, obwód klatki piersiowej w popręgu wynosi od 159 do 167 cm, a obwód nadpęcia 17 - 19 cm.
Głowa i profil: baszkir jest kucem o masywnej głowie i prostym profilu.
Szyja, kłąb, kłoda: szyja jest muskularna i gruba, kłąb płaski, kłoda raczej zaokrąglona.
Kończyny: są zwykle krótkie. Kopyta tak twarde,że konie te nie potrzebują podków nawet w rejonach górskich.
Ogon, grzywa i sierść: są bardzo obfite i często faliste. Ogon nisko osadzony. Zimą okrywa tego konia składa się z dwóch warstw, co pozwala mu przebywać w temperaturze nawet - 40 stopni. Niegdyś włosów tego konia używano do wyrobu tkanin.