Koń fryzyjski - jest to rasa konia należąca do koni zimnokrwistych.
Wygląd[]
Koń fryzyjski jest koniem o ciężkim kośćcu. Ma co najmniej 152 cm w kłębie. Głowa jest długa, ale nie pozbawiona uroku, a uszy wyjątkowo ruchliwe. Zaś grzywa i ogon bardzo bujne i piękne, a włosie faliste. Zazwyczaj szyja tych koni jest wygięta, wysoko noszona. Natomiast łopatki mocne, kłąb wyraźnie zaznaczony, kłoda mocna i silny zad. Kończyny stosunkowo krótkie, mocne o zdrowych stawach i silnych, ciemnych kopytach z obfitymi szczotkami. Do hodowli rasowych koni fryzyjskich dopuszcza się wyłącznie konie kare, jednak coraz popularniejsze są tak zwane fox fresians - wykluczone z hodowli kasztanowate fryzy. Jedyną dopuszczaną odmianą na głowie jest gwiazdka.
Pomimo, że dawniej koń fryzyjski był koniem zimnokrwistym, przez dolew ras orientalnych stał się koniem gorącokrwistym. Dzisiejsze fryzy są o wiele smuklejsze od swoich przodków.
Jego stęp sprężysty i silny, kłus wysoki, sprawiający wrażenie elegancji. Galop rytmiczny i okrągły.
Historia[]
Koń Fryzyjski
Koń fryzyjski jest rasą liczącą ponad trzy tysiące lat. Pochodzi z Europy Północnej, jest spokrewniony z europejskim koniem leśnym. Już Rzymianie opiewali jego zalety. Był to ciężki koń zimnokrwisty, który stał się sławny dopiero po uszlachetnieniu go domieszką krwi konia orientalnego. Bardzo silny wpływ wywarły na niego konie andaluzyjskie w okresie hiszpańskiej okupacji Holandii w XVI i XVII wieku. Początkowo był koniem roboczym, a później wierzchowcem dla zbrojnych rycerzy. Powoli stał się koniem karetowym, używanym do paradnych wyjazdów, zachowując nadal swą zręczność i żywy temperament. Był eksportowany do całej Europy, gdzie wywarł wpływ na większość ras, przekazując im swoją dominującą karą maść.
W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej konkurencji.
Pomimo starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie rozkwitła.
Użytkowość[]
Koń Fryzyjski
Najczęściej wykorzystywane są do ujeżdżenia, mimo otrzymywania słabych noty, oraz do rekreacji. Niestety, nie są przystosowane do skoków ze względu na słaby kręgosłup.